*وِرّاجی های ذهن!*
🖊️ریچل کوک
*نشر:* گاهنامه مدیر
■”ساکت شو! ساکت شو!”. اکثر ما این جمله را بیش‌از همه به ذهنِ خودمان گفته‌ایم. همۀ انسان‌ها با خودشان حرف می‌زنند؛ توی سرشان به دو یا چند نفر تبدیل می‌شوند و دربارۀ مسائل بحث می‌کنند. یک صدا نقش موافق را به عهده می‌گیرد، و دیگری نقش مخالف را. یکی سرزنشگر می‌شود، و دیگری مستحق سرزنش. اما گاهی این وراجی‌های درونی آن‌قدر زیاد می‌شود که زندگی را به کاممان تلخ می‌کند.
https://chat.whatsapp.com/H7DNpWb4IpCHnETzF0rRu1
□همان‌طور که ایتن کراس، روان‌شناس تجربی و عصب‌شناس آمریکایی گواهی می‌دهد، احتمالاً همه گاهی مچ خودشان را در حالی می‌گیرند که دارند به صدایی بی‌خاصیت توی سرشان گوش می‌دهند. ده سال پیش، کراس ناگهان خودش را دید که تا دیر وقت شب یک چوب بیس‌بال در دستش گرفته و منتظر مهاجمی خیالی است که فکر می‌کرد قصد ورود به خانه‌اش را دارد.
●پس از دریافت نامه‌ای تهدیدآمیز از شخصی ناشناس که کراس را در تلویزیون دیده بود، ذهن آشفتۀ کراس این تصویر خیالی را ساخته بود. او می‌دانست که دارد بیش‌ازحد واکنش نشان می‌دهد: می‌دانست قربانی چیزی است که «وِروِر»(chatter) می‌نامید. اما یادآوری این موضوع به خودش هیچ فایده‌ای نداشت. در لحظات اوج اضطراب، وقتی افکار منفی‌اش به شکلی مهارناپذیر در چرخه‌ای بی‌پایان تکرار می‌شدند، خود را در وضعی خنده‌دار می‌یافت که داشت در گوگل عبارت «محافظ برای اعضای هیئت‌علمی» را جست‌وجو می‌کرد.
○بر اساس یک مطالعه، ما با سرعتی معادل چهار هزار واژه در دقیقه با خودمان صحبت می‌کنیم (برای مقایسه، سخنرانی سالیانۀ رئیس‌جمهور آمریکا در برابر کنگره که معمولاً در حدود شش هزار کلمه است بیش از یک ساعت طول می‌کشد). بنابراین تعجب‌آور نیست که گوش‌دادن به آن طاقت‌فرساست، چه به‌صورت نوعی حدیث نفس بی‌وقفه و مطول، چه به‌صورت مکررگویی مهارنشدنی رویدادها؛ یا مثلِ شوت‌کردن توپ: تداعی آزاد از فکری به فکر دیگر؛ یا چیزی شبیهِ یک گفت‌وگوی درونی خشم‌آلود.
■اگر چنین صدایی می‌تواند فلج‌کننده باشد، به همان نحو، قادر است خودویرانگر هم باشد. آنچه در درون تجربه می‌کنیم، اگر اجازه دهیم، تقریباً می‌تواند هرچیز دیگری را از بین ببرد. برای مثال، پژوهشی که در سال ۲۰۱۰ منتشر شد نشان می‌دهد که تجارب درونی می‌توانند به‌طور پیوسته تجارب بیرونی را کم‌اهمیت‌تر جلوه دهند. این امر بیانگر این واقعیت است که، به مجرد اینکه فکری «تکرارشونده» ما را درگیر خود کند، ممکن است حتی بهترین مهمانی یا شغل جدیدی که مدت‌ها مشتاقش بودیم را هم خراب کند.
□اگر شما از آن دسته آدم‌هایی هستید که وقتی عصبانی یا ناراحت‌اند، به نقش دوم یا سومی فرو می‌روند، واقعاً به نفع خودتان عمل می‌کنید. آنچه کراس «حدیث نفس از راه دور» می‌خواند، طبق آزمایشاتی که انجام داده است، یکی از سریع‌ترین و سرراست‌ترین راه‌های رسیدن به نوعی چشم‌انداز عاطفی است: «شکستنِ یک رمز روان‌شناختی» که در «تاروپود زبان انسان» تعبیه شده است. این‌طور با خود صحبت‌کردن -گویی که کلاً شخص دیگری هستید- فقط آرامش‌بخش نیست، بلکه مطالعات کراس نشان می‌دهد که حتی می‌تواند تأثیر بهتری بر جای بگذارد یا عملکرد شما را مثلاً در مصاحبه‌ای کاری تقویت کند. همچنین ممکن است شما را قادر سازد تا آنچه را به‌نظر غیرممکن می‌رسد دوباره به‌مثابۀ یک چالش ببینید، چالشی که در آن، با تشویق خودتان، شاید بتوانید قوی‌تر عمل کنید.
●برخی دیگر از تکنیک‌های کراس همین حالا هم کاملاً شناخته شده‌اند: قدرت لمس (کسی را در آغوش بگیرید)، قدرت طبیعت (درختی را در آغوش بگیرید). فعالیت‌هایی که باعث احساس عظمت می‌شوند -مثل قدم‌زدن در کوه، یا درنگ‌کردن در مقابل یک اثر هنری باشکوه- نیز مفید هستند و کمک می‌کنند تا آن چشم‌انداز را احساس کنید. نوشتن یادداشت‌های روزانه می‌تواند برای برخی افراد کارآمد باشد
○مشخص شده است که دارونماها نیز بر وِروِر اثر دارند، درست مانند اثری که این دارونماها در برخی بیماری‌های جسمی دارند. در پژوهشی که کراس هم در آن حضور داشت، یک اسپری نمکی بینی به‌عنوان نوعی مسکّن برای صدای درونی عمل کرد: داده‌های اسکن مغزی نشان دادند که کسانی که اسپری را استنشاق کردند، با باور به اینکه مسکّنی را استنشاق می‌کنند، در قیاس با کسانی که می‌دانستند تنها محلولی نمکی استنشاق کرده‌اند، به‌طور قابل‌توجهی، در مدار درد اجتماعی مغزشان فعالیت کمتری را نمایش می‌دادند.
■در برابر اضطراب همه‌گیری[کرونا]، چه تکنیک‌هایی باید به کار گرفت؟ کراس می‌گوید «خب، یکی که من شخصاً به آن اعتماد دارم فاصله‌گذاری زمانی است». این تکنیک مستلزم آن است که شخص به آینده نظر داشته باشد: خود را مصممانه در آینده ببیند. مطالعات نشان می‌دهد اگر از کسانی که تجربه‌‌ای دشوار را از سر گذرانده‌اند بپرسید، به جای فردا، ده سال دیگر دربارۀ آن چه حسی دارید، بلافاصله مشکلاتشان موقتی‌تر به نظر می‌رسد. آیا این تکنیک واقعاً به این افراد کمک می‌کند؟ «بله، همین‌طور است. من از خودم می‌پرسم یک سال دیگر، وقتی به دفترم بازمی‌گردم و همکارانم را می‌بینم و دوباره سفر می‌کنم و بچه‌هایم را می‌برم برای فوتبال، قرار است چه حسی داشته باشم؛ و این باعث امیدواری‌ام می‌شود».
*منبع:* فصلنامه ترجمان علوم انسانی. خلاصه شده توسط گاهنامه مدیر.
___________________________
*بازنشر پیام = گسترش دانایی*
___________________________
💠 *تلگرام*
https://t.me/gahname_modir
👨💻 *سایت*
صفحه نخست
👩💻 *اینستاگرام*
www.instagram.com/gahname_modir
_____________________________
🟨🟩🟦🟪⬛⬜🟫🟥🟧
